کفش هایم را می پوشم ...

کفش هایم را می پوشم و در زندگی قدم می زنم.

من زنده ام و زندگی ارزش رفتن دارد.

آن قدر می روم تا صدای پاشنه هایم 

گوش ناامیدی را کر کند...

خوب می دانم که گاه کفش ها ، پایم را می زند ، می فشرد و به درد می آورد.

اما من همچنان خواهم رفت.

زیرا زندگی ارزش لنگ لنگان رفتن را نیز دارد...

ماندن در راه نیست.

گذشته های دردناک را رها می کنم و به آینده نامعلوم نمی اندیشم.

و این را می دانم که:

گذشته با آینده یکسان نیست. 

زندگی نه ماندن است و نه رسیدن...

زندگی به سادگی رفتن است.

به همین راحتی.

راستی زندگی چقدر آسان است.

زندگی ارزش لنگ لنگان رفتن را دارد.

زندگی را می گویم.

اگر بخواهی از آن لذت ببری ، همه چیزش لذت بردنی است.

و اگر بخواهی از آن رنج ببری ، همه چیزش رنج بردنی است.

کلید رنج و لذت در دستان توست.

قصد داشتم دست اتفاق را بگیرم تا نیفتد ولی افتاد.

و امروز فهمیدم که اتفاق خواهد افتاد ، این ماهستیم که نباید با او بیفتیم.